Першаму з’езду Саюза савецкіх пісьменнікаў
Трэба нам песень не гэткіх, што некалі
Здавен няволя спявала нам царская,
Калі мы пад ёрмамі гора век пекалі,
Слухалі свісты нагайкі жандарскае,—
А песень ясных, як сонца, як воля
Ўсёй неабсяжнай Краіны Саветаў,
Песень, што птушкай ляталі б над полем
І шчасце тварылі б ад летаў да летаў.
*
Трэба нам песень, якія спяваў бы,
Гонячы трактар, калгаснік вясёлы,
Калгасніца, полючы буйныя грады,
Спявалі б калгасныя вёскі і сёлы.
Арміі нашай сусветнае славы
Трэба даць песень пявучых, бадзёрых,
Што усхвалялі б байцоў нашых справы,
Байцоў, што вартуюць Саюза прасторы.
*
Трэба нам песень сваіх, не варожых,
Што нашыя думкі з дарогі збівалі,
А гэтакіх трэба, што будуць ніштожыць
Навек падняволля прыгонныя хвалі.
Каб нашыя песні няслі шчасця весці
І радасць расцілі, як свет агорне,
Былі пралетарскімі па сваім змесце,
Нацыянальнымі па сваёй форме.
*
Трэба нам песень, як гром перуновы,
Бурных, як тыя паводкі ў прадвесні,
Што, скінуўшы зімняга лёду аковы,
Бягуць пераможна. Такой трэба песні,
Каб рэхі нясліся па свету абшарах,
І слава грымела прастораў бязмежных,
І распаляла паўстанняў пажары
У нашых скаваных братоў зарубежных.
*
Трэба нам песень, а з гэткім палётам,
Як стратастатаў у высь стратасферы,
Што так з небывалай адвагай, яснотай
Імкнуцца шляхі падпланетныя мераць.
Аб морах палярных той Арктыкі льдзіннай
Павінны злажыць мы гімн нечуваны,
Дзе сёлета яваю стаўся цуд дзіўны,
Аж свет здрыгануўся праявай няжданай.
*
Трэба нам песень а шчырых і чулых,
Што праўду дзён нашых ад полюсаў неслі б
І славу вякоў, пакаленняў мінулых
Сваёй перамогай геройскай устрэслі.
Скласць эпапею павінны такую,
Якую чэлюскінцы далі для свету,
І одамі ўславіць наяўнасць жывую —
Бяссмертных герояў Саюза Саветаў.
Трэба нам песень, каб сэрцы і думы
Магнітагорскай палалі б веліччу
І днепрабудаўскім лашчылі шумам,
Каналам Белморскім плылі ў бесканечча,
Каб тоны у песнях, геройствам адбітыя,
Нашай эпохі зрабіліся вартыя,
Тоны, што песням дае кампазітар —
Сталін магутны і наша партыя.
1934