Калі бывае мне маркотна,—
А я маркочуся часцей,
Як гэта думае ахвотна
Мой дабрадзей ці ліхадзей,—
Тады іду я ў лес нядбала,
Каб не мазоліць воч людзям,
На мох валюся дзе папала,
І ўжо я з пушчай сам-насам.
Ніхто не бачыць і не чуе,
Аб чым тут гутарку вяду,
Дзе думка днюе і начуе,
Сваю хавае дзе нуду.
А з лесам сябры мы старыя,—
Не раз праводзілі папас;
За сорак год нам дружбу крые,
Калі сышліся першы раз.
За гэты час, навек схаваны,
Шмат мелі ўсякіх лет і зім,—
Былі агні, былі туманы,
Было ўсяго са мной і з ім.
Цяпер, калі сюды прыйду я,
Знаёма, ясна, як сляза:
Усё тыя шышкі лес гадуе,
Ўся тая ўецца дзермяза.
Таксама мох ляжыць, як воўна,—
Бы ў пуху песціцца нага;
Ад птушак ройна, шуму поўна,
Глядзі ды слухай як мага.
Сягоння бачу тут бярозку:
Была жывой — цяпер ляжыць,—
Як маёй смутнай долі цёзку,
Паспеў віхор яе скрышыць.
Без часу ёй прыйшлось замерці...
Ляжы, гаротная, ляжы,
Пакуль не разбяруць па чвэрці
Цябе на дровы ці крыжы!
.............................................................
На памяць мне прыйшла дзяўчына,—
Скажу — тутэйшая яна,—
І здарылася з ёй прычына,
Прычына жудкая адна:
Кашульку ёй знялі ў няшчасці —
Суседзі, а не іншы хто —
І падзялілі ўсю на часці,
Як бы дзяліць не мелі што.
Прыціхне лес ды зноў аб нечым
Шуміць, гамоніць, колькі дуж,
Супроць вятроў каробіць плечы,
Ўвесь выгібаецца, як вуж.
Вароны ў высі крык заўзяты
Узнялі, бы клянуць сябе,
А дзяцел дзюбаю зубатай
Дзяўбе сасонку ды дзяўбе.
Зязюлька ў тахт «ку-ку» кукуе,
Як ёй хто голас натачыў;
Лічу, ці доўга павякую...
Замоўкла... мала налічыў.
1926