Што заснуў там, шынкар? Гэй, сякі ты, такі!
На стол чаркі! П’юць, знай, нездарма бедакі.
Не нам долю сваю ўспамінаць-праклінаць,
Налівай, выпівай, каб не чуць і не знаць!
Ты, музыка, настрой нам скрыпулю сваю,
Я пад звон гулкіх струн аджыву, запяю!
Толькі рэж — не жалей, агнісцей, весялей,—
Так ад самай душы, ад збалелых грудзей!
Сірата я сягоння — дзе гляну — вазьму.
Калісь бацьку я меў, пакой вечны яму;
Цягавіт быў, не раз недаспаў, недаеў,
Жаль старога — не ў час ён душой загавеў...
Дзе за вёскай пуціны ідуць накрыж дзве,
Там гурбок ты убачыш у цёмнай траве;
Там бярозка, пасаджана мною, шуміць,
Салавейка вясной там спяваці ляціць...
...Свой напеў галасіла прадвесне людзям,
Крутавата на вёсцы прыходзілась нам:
Тым няхват хлеба, корму,— падаткі другім
І той сон і спакой аднімалі зусім.
І стары мой у гэтым ані не адстаў:
Ледзь хадзіў, уздыхаў, штось пад нос барматаў.
Што рабіць? Есць Красулька — жывёлка адна,
Трэба ў горад, на торг,— няма рады, бяда!
Слязіну-гарчыню абмахнуў рукавом,
За вяроўку, за цёлку ды марш пехатом.
Толькі робіцца цёмна ў вачах бедаку:
І чаму ж так ўсё не ручыць мужыку?
Вось і горад. Красульку таргуюць,— прадаў,
Барыш лоўкі папіў, грошы добра схаваў,
Машыруе дамоў, падпявае з нуды,—
Хоць на час адкупіцца ёсць чым ад бяды.
Многа звера у пушчы ў цёмнай снуе,
Болей злыдняў між намі ё, людзі мае!
Многа сцежак-дарожак ля нас лягло тут,
Толькі з іх мужыку — адны мукі і блуд...
Ужо ладна за горад стары адышоў,
Тут за пазуху зірк: што схаваў — не знайшоў!
Ні кароўкі, ні грошы няма ўжо, няма...
Не бяда: дзяга ёсць, ёсць пацеха адна!
Мы з дарогі чакаем — і маці, і я;
Дзень, другі не відаць, ажно трэцяга дня
Слых пайшоў па сяле, што ў лясочку пятлёй
Хтось закончыў жыццё — гэта быў... гэта мой...
Гэй, што спіш там, шынкар? Гэй, сякі ты, такі!
Болей водкі! П’юць, знай, нездарма бедакі!
Не нам долю сваю ўспамінаць-праклінаць,
Налівай, выпівай, каб не чуць і не знаць!..
1909