Думаць люблю я увечары ў змроку,
Свет апране калі чорныя строі,
Зорка глядзіць у аконца малое,-
О, тады мыслі ўзлятаюць высока!
Мары душу апаноўваюць роем
Аб маёй долі, чарнейшай ад змроку.
Хоць сваё сэрца нячуласцю ўзброю,
Часта сляза набяжыць мне на вока.
Мару й чакаю чагосьці мо болей?
Сам адказаць я на гэта павінен...
Лепшае, здэцца, нейкае долі.
Шчасце мяне калі ж не адкіне,
Як жа пазбудуся смутку і болю?
Хіба ў магіле - ў глухой дамавіне?..
1906