Скінь, мой дружа, пыху з сэрца,
Скінь, вазьмі паслухай,
Што хачу тут расказаці
Думкай-маладухай.
Так, па-простаму, па-свойску —
Не магу іначай —
Стану баіць, гаманіці
Аб жыцці лядачым.
Сэрца сэрцам закалыша,
У душу загляне,—
Клок жыцця людскога возьме
І варочаць стане.
Хоць жа высмееш мо слова,
Злосці кінеш грудай,—
Хай па-твойму будзе, дружа,—
Жалю мець не буду.
Вось, калісьці, як узваліш
Лет на плечы многа,
Ўспомніш гэту казку-праўду
І ўздыхнеш з трывогай.
Курганоў-магіл без ліку
Накапаюць людзі,—
Ўсё схаваюць — шчасце, волю,—
Праўда жыці будзе.
Там, дзе Нёман віці гоне,
Дзе Вілля лялее,
Там, дзе песня аб Дунаю
Век плыве, як вея,—
Ў гэтым краі, ў Беларусі
Чаго ты не ўбачыш!
Ажна сэрца затрасецца
І душа заплача.
Ці то пушча, ці то поле,
Ці гасцінец біты,—
Ўсё аплакана людзямі,
Ўсё слязьмі абмыта.
На свет вывесці ўсё чыста,
Свету апісаці,—
З сэрца мусіш мець паперу
Ў кроў пяро мачаці.
Сумаваці мусіш гэтак,
Як сумуюць хмары,
І зіхцець, як зіхацяцца
Сонцавы пажары.
Як твой воблік запануе
Зорна і крывава,—
Мо тады калі што выйдзе,
Мо дакажам славы.