З-над сонных вод Нёмна, з-пад хвой Белавежы,
Суседзі, суседкі, вітаю я вас!
Блудзіла я доўга па рытвах, па межах,
Аж сцежку-дарожку знайшла во хоць раз.
Хоць, пэўна, вы знаеце, хто я такая,
Якім правам тут перад вамі стаю,
Дзе дом мой, народ мой,— з якога я краю,—
Паслухайце смутную повесць маю.
З канца у канец, дзе загнанае слова
Звініць беларуса,— ўладанне маё;
Шмат сотняў таму лет у хаце вясковай
Ўзяла і праводжу сваё я жыццё.
З-пад гэтай хаціны па выдмах нязнаных
Ганялі, чаго не згубіла, шукаць.
Глядзіце: во рукі і ногі у ранах,
А раны на сэрцы — каму ж іх паняць?!
Па грудах, каменнях хадзіла я босай,
Крывёю чырвонай дабрыла зямлю;
На шаты мае паглядалі з’укоса
І песню з насмешкай віталі маю!
З балотам мяшалі, пагардай плявалі
Ўсе тыя, што выраслі нават са мной!
З маім людам згінуць навек мне казалі,
І страшна было мне так жыць сіратой!
За сошкай, за коскай, з сярпом і з сякерай
Я шла-валаклася, дзе шоў мой народ;
Заплатай было, што ён часам мне верыў
І думкі снаваў аба мне з году ў год.
Шлі векі. Магіла лягла пры магіле,—
Вада змыла наспы, крыжы пагнілі;
Гаротнасцяй зможаны, ў крыўдзе, ў бяссіллі
Там прадзедаў косці без часу ляглі.
Шлі векі. Хрэст брала народнай слязою;
Між віхраў, і бураў, і холаду зім
З людской неразлучны ўзяла шлюб бядою,
І тузаюць мной, як народам маім.
Здушылі мне голас на родных на нівах;
Крыж цяжкі упадку з народам нясла,
І думаў чужынец, што ўжо я няжыва.
Не верце! Жыву, як ад векаў жыла!
Я ўсё, колькі сілы, змагала, ўставала!
Я жыва! Народ мой са мною, пры мне!
Я ўсё перанесла і выйшла я з хвалай,
Я сільна, я вечна ў сваёй старане!
Прайшло засляпенне, мінае трывога;
На небе ўжо новая відна зара.
Шырок прада мною гасцінец-дарога.
Ўжо днее! ўжо днее! — к сваім мне пара!
[1908]