Як змеркне, як ноч дзень зваюе
І зораў паявіцца знак,
Па нівах, па сёлах шнуруе
Туды і сюды ваўкалак.
У поўнач на пні і на сталі
Знімае, ўздзявае свой від;
Не кеміць ні крыўды, ні жалю,
Ні наспаў магільных, ні пліт.
На веры людской і павазе,
Хаваны між яраў і лоз,
У кожны надворак залазе
І водзіць труслівасць за нос.
Паношыцца ў кожнай прыгодзе,
Смяяцца не дасць над сабой;
Малітвы на губы наводзе,
Як лістам, трасе цемнатой.
Ці з ласкай яго, ці няласкай —
Рахунак вядзе забабон;
Складаецца казка за казкай,
Падданых з’ярміў ён мільён.
Лет тысячы з’ела няпамяць,
За богам узводзіцца бог,
Сто ўспелі праўд новых спаганіць
Ніхто ваўкалака не змог.
Як толькі зямля заначуе
І зорак абойдуць рады,
Па нівах, па сёлах шнуруе,
Шнуруе туды і сюды.
[1911]