Зоркі не ўбачыш, імгла непрыхільная
Свет спавіла непрагляднаю сеткай;
Вецер не мрэ і, як зданне магільнае,
Носіцца грозна па пушчах, палетках.
Лес расхадзіўся, пашумы сусветныя
Б’юць у тахт віхравы кожнай галінай,
Стогнуць дубы і бярозы сталетнія,
Хрыпла скрыпяць і трасуцца асіны.
...........................................................
Злыбедаў стогны і цьмы неспажытыя
Жудаснай дзікасці поўны без меры.
Як жа салодзіце думкі разбітыя,
Сэрца з разбітай надзеяй і верай!
Годзе, душа маладая, пакутаваць,
Шляхам заломным снаваць бескарысна,—
Страшна загадкі усябыту расплутываць,
Выхад з туманаў знаходзіць разблысны:
К сонцу і зорам жыццё тваё рвалася,
Віхры і ночы на бой выклікала...
Згасла ўсё лепшае, загасла, зламалася,—
Далей змагацца сілы не стала.
Будзь жа збаўленнем, пятля канапляная!
Вырыхтуй сук свой, асіна-ласуха:
Хутка збагацішся ў плоднасць нязнаную,
Слаўнаю станеш — толькі паслухай!
Ты не марудзь там, пакутнік аплучаны:
Жыва вяроўку — раз, два і гатова!
Смела сунь шыю!.. Ну, вось і разлучаны
З гэтай зямлёю, з пуцінай цярнёвай.
......................................................................
Вырылі яму жалезнай лапатаю,
Вырылі паміж крыжовых дарогаў,
Кінулі цела — эй, цела праклятае —
Без пасвячэння, без модлаў, з трывогай.
Зводна пайшлі толькі ўздохі пустынныя;
Быў чалавек — і няма чалавека:
Згінуў не то ўжо зусім каб скацінаю —
Так сабе ўрэзаў трацініну века.
.......................................................................
Сотні раз хмарамі неба ўзгамоніцца,
Сотні раз ніву спалошча, абсуша,—
Памяць аб вісельным век не затопіцца,
Будзе пужаці труслівыя душы.
З году да году у свята дзядовае
Хрыпла скрыпяць і трасуцца асіны.
Песню вятрыска пяе паграбовую...
Вісельнік блудзіць паўночнай часінай...
1909