epub
 
падключыць
слоўнікі

Янка Купала

Восень

Села пад пушчаю Восень,

Вочы ўтаропіўшы ўдаль;

Жаль ёй павяўшых дакосін,

Спетых дажынак ёй жаль.

 

Пацеры шчыра шапоча,

Нудную шэпча мальбу;

Творыць паціху уночы

Свету сваю варажбу.

 

Склікала вецер і хмары,

Кожнаму дзела дала:

Вецер завыў на папары,

З хмары павісла імгла.

 

Вецер, убраўшыся ў сілы,

Лесам, як вехцем, трасе,

Крыж вырывае з магілы,

Круціць салому ў страсе.

 

Хмара, упіўшыся морам,

Хвошча і хвошча дажджом,

Плача нязмераным горам,

Жаліць душу, як нажом.

 

Вецер і хмара дахаты

Просяцца, лезуць смалой:

Вецер дзьме ў комін заўзята,

Хмара лье ў вокны залой.

 

Ў шчылінах свіст не сціхае,

Муціць, варожыць, кляне,

Як бы жывы хто ўздыхае

Ў слёзнай паўяве, паўсне.

 

Мокрыя каплі па шыбах

Плюскаюць, хлюпчуць, бубняць,

Быццам людцоў у сялібах

Мецяць патопай даняць.

 

— Скуль вы? Што трэба вам, госці,

Зваў вас які гаспадар? —

З хаты пытаецца хтосьці

Буйнага ветру і хмар.

 

— Восень сюды вам за кару

Выгнала нас на папас! —

Гэтакі вецер і хмара

Кідаюць хаце адказ.

 

І ўзноў завыў вецер жудка,

Дождж пачаў сцёбаць сільней...

А там пад пушчай ціхутка

Моліцца Восень далей.

 

Знізвае пацеры Восень,

Вочы ўтаропіўшы ўдаль;

Жаль ёй павяўшых дакосін,

Спетых дажынак ёй жаль.

 

1919


1919

Тэкст падаецца паводле выдання: Янка Купала. Поўны збор твораў. У 9 т. - Т.4. Вершы, пераклады 1915 -1929. - Мн.: Маст. літ., 1997. - 446 с., [4] л. іл.
Крыніца: скан