Жывём з дня ў дзень мы столькі лет,
А ўсё тым ладам, як жыў дзед,
Галовы клонячы з пакорай;
Адвечных крыўд, адвечных бед
Не бачым мы, не бачыць свет,
І не пабачым, мусіць, скора.
Праз столькі лет, праз столькі зім
Цвіце ў вачах пацёмкаў дым,
І звесці не хапае сілы;
Відаць, святла не знаці тым,
Хто нарадзіўся ўжо сляпым,—
Такім ён дойдзе да магілы.
Жыві з дня ў дзень, цягні ярмо,
Ў крук плечы гні, кажы: дармо!
Не так яшчэ умею, браце.
Ямчэй сабе сам ладзь прызьмо,
Каб не парвалася само,
Бо як ярмо тады цягаці?!
Ці быў прыгон, ці ёсць прыгон,—
Шануй закон — матай паклон,
Бо вылеціш і з роднай хаткі.
Пачуеш звон — кажы, што стогн,—
Знай, брат пакінуў свой загон,
На той свет складывай манаткі.
[1918]