З надзеяй гаротнай,
З слязою чырвонай
Блуджу я, маркотны,
Па родных загонах.
Блуджу і не знаю,
Дзе праўда, дзе сіла,
І ціха пытаю
У думкі нямілай:
Няхай мне гавора,
Няхай апявае
Аб сонцы, аб зорах,
Аб радасным краі.
Дзе неба — як неба,
Дзе доля — як доля,
Дзе хлеба — шмат хлеба,
Дзе воля — раздолле!
Дзе людзі — як людзі:
Не чахнуць у плесні,
Дзе з сэрцамі грудзі,
Дзе песні — як песні!
Дзе спёкі, марозы
Ў знакі не даюцца,
Дзе ўздохі, дзе слёзы
Не чутны, не льюцца.
Як самае сонца,
Дзе ясна — так ясна,
Як самае сонца,
Дзе шчасна — так шчасна.
Зазнаць хоць мінутку
Пацех гэткіх мілых!..
Бо ў вечным жыць смутку
Я, людзі, не ў сілах!..
1908