Блудзіла сіротка па полі,
Блудзіла, шукаючы долі,
Якой яна зроду не мела.
І дарма бядачка хадзіла,—
Забрала сіротку магіла;
Так долі пабачыць не ўспела.
Нічога ўжо беднай не трэба:
Ні хаты, ні світкі, ні хлеба,
Ні людскага жалю, прывету.
Не крыўдзіць жыццё ў беспрытонні
Сіроткі гаротнай сягоння,
Ўдалі ад няпраўды, ад свету.
Спі ў вечнай, сіротка, хатулі,
Дзе тата спіць твой і матуля,
Ты лепшай не мела пасцелі!
Ой, каб ты ў дамоўцы не спала,
Цябе я, мяне б ты пазнала,
Мы роўную песню б запелі.
Запелі б так шчыра, балесне,
А гулка сіроцкая песня
Па свеце нясецца з трывогай.
Мы пелі б, маліліся смела,
Каб наша малітва ўзляцела
Аж там, аж пад неба, да Бога!
Ў малітве ляглі бы ўсе справы,
Якія стварае крывавы
Наш быт у жыццёвым пакосе;
Малілі б, прасілі, каб болей
Шукаці не трэ было долі,
Каб лепей сіроткам жылося.
1906