Ля дарогі, ля далёкай,
Каля крыжавой,
Спіць карчма там адзінока
З злупленай страхой.
Пахілілась на старонку,
Прылягла к зямлі;
Невясёлыя карчомку
Думы прыгнялі.
Аб мінуўшай славе, дзівах —
Як была п яна,—
Аб дзяньках былых шчаслівых
Думае яна.
Як не думаць пра былое,
Поўнае прыкрас!
Перайшло, і ўжо не тое,
Ўжо не той, ох, час!
Калісь гоманам шумела,
Людна ў ёй было,
Падарожных многа мела,—
Ўсё не раз сяло.
І жылося, і вялося,
Гэй, інакш карчме! —
Рэха рогату няслося
Ўлетку і ўзіме.
Адбывалісь вечарынкі
І вяселлі ўраз,
Захапляючы дзянінкі
Ў ночны добры час.
Рэжа музыка званліва,
Топат ног такі!
Разгуляліся надзіва
Дзеўкі, дзецюкі.
Кругам старшыя пры чарцы
Селі, люлькі цьмюць,
Аб пагодзе, гаспадарцы
Гутаркі вядуць.
А гарэлка рэчкай льецца,
Бегае шынкар,
Песня ўдалая нясецца,
З твару сыпле жар.
Ой, дзянёк так кожны праве
У карчме шум, крык...
Шчэзла доля па забаве!
Час вясёлы знік.
Усё прапала, згібла недзе,
Як сон, як туман;
У карчму ўжо не заедзе
Ні мужык, ні пан.
У стадоле не ржуць коні,
Коз не бэчыць зброд,
Не гамоніць пры шынкоўні
Выпіўшы народ.
Косці парыць у магіле
Ўжо шынкар даўно,
Аб нячыстай людзі сіле
Баюць на адно.
Кажуць: поўнач як настане
І сяло засне,—
Адбываецца гулянне,
Як здаўна ў карчме.
Чэрці, ведзьмы, ваўкалакі
Сходзяцца гуляць;
На стол з’явяцца прысмакі,
Музыка чуваць.
Бліск святла заблісне яркі,
Пойдзе ходам клум,
Звоняць міскі, пляшкі, чаркі...
П’янства, скокі, шум.
Жэняць ведзьму з ваўкалакам,
Сватае шынкар,
Попам — рабін, ведзьма—дзякам,
А чорт — гаспадар.
Так гуляюць, покуль недзе
Не кігне пятух...
Гіне ўсё, і па бяседзе
Пуста, сумна ўкруг.
Цень са сцен плыве пануры,
Як з якой турмы,
Кот здзічэлы ловіць шчуры
У сянях карчмы.
Крыллі ў цемнаце лапочуць
Кажаноў, начніц;
Віхры ў коміне хіхочуць —
Жудка без граніц.
Жах карчма ўвесь чуе гэты
І думу снуе
Пра мінуўшыя дні, леты
Лепшыя свае.
1907