. . . . . . . . . . .
Зашумеў лес разгуканы,
Нівы задрыжалі,
Задрыжалі і тыраны,
Што бяду стваралі.
Зашумелі, загрымелі
Магутныя песні:
«Доўга, доўга мы цярпелі,—
Доля, воля, ўскрэсні!»
І глядзіце, што за дзіва!
Наракаць не трэба —
Буйна ўзойдзе наша ніва,
Будзе волі, хлеба.
Дзе ляжалі дзірванамі
Панскія абшары,
Дзе казённыя вякамі
Пусцелі гушчары,
Дзе была адна пустыня —
Елкі ды бярозкі,—
Поле будзе, пушча згіне,
Стануць хаты, вёскі.
Загарыцца сонца смагай,
Дух люду і сіла,
Доля, воля ясным сцягам,
Зоркай ўзыйдзе мілай.
. . . . . . . . . . .
Верце песні — скора, скора
Гэты дзень настане,—
Ўжо ўздымае людаў мора
Праўды панаванне.
Паўставаць будуць тыраны,
Але мы не зляжам,
Крывёй збрызгаем паляны,
А свайго дакажам.
Наша гора, нашы слёзы,
Кроў і пот крывавы
Стануць ў спёкі і марозы
За нашыя правы.
З грудзей нашых панясецца
Вір песень грымучых
І ў адзін голас зліецца,
У адзін магучы.
«Смерць таму, хто хлеб астатні
Бедным выдзірае!
Смерць таму, хто на люд братні
Кайданы ўздзявае!»
2 чэрвеня 1906