Засвяціла ясна зорка
Добраю навінай
Над Заходняй Беларусяй
І над Украінай.
Пад царамі, пад панамі
Мучыліся людзі,—
У нядолі, у няволі
Чахлі, сохлі грудзі.
Песні сонцам не яснелі
Ў вясну, ў прадвесне,
Ночка цёмная шумела
Ў паднявольных песнях.
Сталін-бацька знаў аб гэтым,
Ды чакаў здарэння,
Каб сваім братам панесці
Радасць вызвалення.
І пабачыў ён, магутны,
Сваім вокам ясным,
Што надходзіць час расплаты
За людзей няшчасных.
Варашылаву і кажа,
Што з Луганска родам:
— Час нам, браце, вызваляці
З-пад ярма народы!
Пасылай байцоў адважных,
Стрэльбы, кулямёты,
Танкі, трактары, гарматы,
Птахі-самалёты!
І пайшло ў паходы войска
Полем, лугам, борам,
А байцоў, як зор на небе,
Як пясчын у моры!
Ніхто гэтакіх паходаў
Не чуў і не бачыў,—
Гэта ў казках знойдзеш толькі,
Або ў снах дзіцячых.
Ідзе армія ўдалая,
Не знае трывогі,
Пасыпаюць буйна людзі
Кветкамі дарогі.
Спатыкаюць і вітаюць
Песняй, хлебам-соляй.
Люд рабочы, люд сялянскі
Не засне ўжо болей.
Ён ідзе ўжо ў сям’ю нашу,
Наш народ свабодны,
Да рэспублікаў савецкіх
Як да сваіх родных.
Негаданай доляй, воляй
У яго аконца
Глядзець будзе век да веку
Сталінскае сонца.
Засвяціла ясна зорка
Добраю навінай
Над Заходняй Беларусяй
І над Украінай.
1939