Зямля, цябе люблю аддана і трывала,
Я прытулюся да цябе, як да каханкі;
Хачу цябе аздобіць у вянкі-барвянкі,
Хачу абдараваць цябе нямручай хвалай.
У зеляніне ўся, ў зіхоткасці прыўдалай,
Мне бачны ўсе твае дзівосныя пісанкі,
Мне бачны і братэрства і любові ранкі,
Душа пытае: «Божа мой! Ці ж гэта мала?»
Знікаюць сны балесна пра цябе, зямліца,
Замест вясны і сонца - цёмнасці трывога,
На нівах жа тваіх - каменне і куколле.
І ўзлёт да любасці цяпер ужо не сніцца...
Я не люблю цябе, зямля, пытаю ў Бога:
- Чаму так стала?..
Я ару чужое поле.
1906