А часам, як дрэву, хочацца,
Учапіўшыся за зямлю,
Убіраць адно сонца прагна,
Што шуршавіцца па галлю.
Падстаўляць, даспяваючы, промням
Плод: адзін, потым другі бок.
І піць, у глыбінях здабыты,
Халодны і пеністы сок.
І з пладоў, і з лістоў спакойных
Ціхамірна пыл атрасаць.
Ні пра што, ні аб чым не думаць —
Проста маўчаць...