Ачаг сямейны — звыклы тэлевізар —
Ледзь тлее, і вуркоча па-кацінаму,
І нешта шэпча млява-шапялява,
А за акном — дажджы, дажджы, дажджы.
Шыпіць ачаг, нібы сырыя дровы,
Патрэсквае часамі, як вугалле,
А на экране — ўздыбленае мора
І ў ім змагаецца са штормам карабель.
Гляджу і слухаю. Міжволі ўспамінаю:
Сямейная утульнасць — гэта гавань,
Ціхая, спакойная, куды заўсёды
Спісваюць старыя караблі.
І думаю, як прымірыць нам, людзям,
Такі вунь шторм, што аж экран ламае,
З утульным, млявым шэптам тэлевізара
Увечары, калі ідуць дажджы?