Адкуль я помню гэтакі малюнак?
Раўніны Кеніі бяскраю пад нагамі,
А ўверсе — кроны упляліся ў кроны,
А ўнізе — змрок ад гушчару акацый,
І шлях, стаптаны босымі масайя,
Які вядзе з нікуды ў нікуды.
Нябачныя гіены. Толькі рогат,
Нібыта звар’яцелы іхні рогат
Гучыць уночы жудасна падоўгу
У апраметнай афрыканскай цемрыні...
Адкуль я помню гэтакі малюнак?
А можа, і не гэты, а вось гэты
Малюнак помню я наўздзіў яскрава:
Шумяць высозныя бразільскія гевеі,
На кожнай з іх — надрэз касы, глыбокі,
Што зроблен вострай дзюбкаю нажа.
А па надрэзах сочыцца сок латэкс —
Кроў дрэва, што каўчукам потым стане,—
І капае, і капае — сцякае
У гліняныя ёмістыя місы,
Падвешаныя да параненых ствалоў.
Адкуль і гэты помню я малюнак?
Не, пачакай, здаецца, бачу новы
Малюнак я ўжо. Быццам над гаямі
Какосавымі, а таксама
Над водамі рачулак малярыйных,
У Папуа, што Новая Гвінея,
Усходзіць сонца. Па дарогах
Ідуць, нібы на паляванне, папуасы
З праткнутым носам — перыной птушынай,
На галаве — таксама ўборы з пер’я,
З клыкоў кабанніх — важкія каралі,
Набедраныя повязкі з лістоўя...
Хоць чарапы яны і не палююць,
Канібалізм не помняць і старыя,
А ўсё ж і коп’і, ды і лук, і стрэлы
Заўсёды з імі. А вунь, бач, старая,
Усохлая, бязводная бабуля
Сядзіць на гэткай жа старой калодзе
І абірае каукау, а шалупінне
Кідае птушцы дзіўнай — насарогу,
З падрэзаным закрыллем — насарогу,
Каб той не мог ніколі узляцець...
Адкуль я помню гэтакі малюнак
Сярод зімы бялюткай беларускай?
Адкуль, навошта і чаму?