Адзін аднога крыўдзім порадзь,
Пад сэрца самае — змяю...
І ўсе з крыўдзіцелем гавораць
І нават рукі падаюць.
А як бы добра — адвярнуцца,
Як продкі, выклясці навек,—
Калі усмеліў замахнуцца
На чалавека чалавек.
З пагардай вырачыся здзеку:
Адзін блукай, адзін жыві —
Бо чалавек жа чалавеку
Сваяк найблізкі — па крыві.
Ідзі, ідзі... Не хочаш з намі —
Палюй адзін: дазвол дадзім...
І ты — адзін. І побач — мамант
Скубе... Што зробіш з ім адзін?!
І ты брыдзеш — цяжкі, як вырак,
І крыўда, нібы мыш, шкрабе...
А родзічы у гурце шчырым
Палююць побач.
Без цябе...