Я зноў, каханая, з табою.
Мы ў красках вязнем лугавых—
Не бачым неба над сабою,
Не чуем пад сабой травы.
Турбуе нас адзіны клопат,
Адзіны клопат нас вядзе.
І мы ідзём, прыроды вопыт,
Абняўшыся, як ноч і дзень.
Цяпер і мы — сама прырода.
Мы ў гэтым лузе прараслі,
І з нашых рук сасніла згода
Спляценне прагнае галін.
І мы — свае у гэтых раннях.
Хай бачаць дрэвы — хай сабе!—
Як я, стрыножаны каханнем,
Кружу слухмяна ля цябе.