Стаю між дрэў, узняўшы галаву,
І цішыня нябёс на мокры твар спадае,
З лістамі жоўтымі планіруе ў траву,
А ў цішы той — нібы журба якая.
Мне шкода дрэў, што вецер абтрасе,
Застудзіць голле, кроны паскудлача...
Расінкі на лістах, травінкі — у расе,
І мне здаецца: ўсё па леце светла плача.
Наперадзе і холад, і імжа.
Як без лісця ўсяму жывому грэцца?!
Там востры, быццам бы лязо нажа,
Як рану, раскрывае сэрца вецер.
А дрэвы весяляцца ў ласцы дзён,
Нібыта восень — не для іх пагроза.
Яснее ясень, залаціцца клён,
І песціцца ў прызімніку бяроза.
Стаю між дрэў. І ўсведамляю я
Сярод асенне-сонечнай залевы:
У дрэў няма журбы. Журба гэта — мая.
А я хачу ўзваліць яе на дрэвы.