Асвечвае спакусна змрок начэй
Надзея незнаёмая, як згадка,
Ёй летуценяць, сцяўшыся, дзяўчаткі
І хлапчукі — не зводзячы вачэй.
А колькі неспазнанага яшчэ
У летуценні гэтым напачатку,
Калі усё здаецца дзіўным святам,
Хаця трывога ўжо як боль пячэ.
І чыстыя, пяшчотныя памкненні
Заўжды ў такія светлыя імгненні
Праростаюць нязвычнаю журбой.
І ўжо дрыжаць на пудкіх вуснах словы,
І ўжо яны іх выдыхнуць гатовы,
Як мы, калісьці стрэўшыся, з табой.