Ой, загасцявалася надзіва
Я ў тваім у горадзе, сынок.
Мне ўжо сніцца поначы сумліва
На маёй на хатачцы замок.
Гэтак жа даўно я не карміла
Трэскамі у печачцы агонь,
Доўжанька з дзвярмі не гаманіла,
Ганку не садзілася на ўлонь.
Печачка галодненькая ў хаце,
Студня ўсё чакае мяне там...
А ў цябе тут цёпленька, бы ў ваце,
І нагам, і сэрцу, і рукам...
Там жа маёй хатачцы не спіцца —
Холадна ў зіме адной дрыжэць.
І няма каму, каб заступіцца,
І няма каму яе сагрэць.
Разам жа мы ўсе зможам дакукі —
Што нам вецер, што нам той узвей!
Ведаеш, мы возьмемся за рукі
І удзвюх нам зробіцца цяплей.
Да шчакі прытулімся шчакою,
Разам будзем жытку ўспамінаць.
Толькі там, набыўшыся спакою,
Як пасля жніва, змагу я спаць.
Ты сабе, раднулечка, як хочаш,
Я ж сабе — таксама, як хачу.
Дзякуй твайму доміку, сыночак,
Я ў сваю хацінку палячу.