І свойскія гусі таксама
Добра ляталі калісьці,
І з ветрам умелі спрачацца,
І крылы аб воблакі чысціць.
Цяпер жа яны пасыцелі
І ветразі — белыя крылы —
Што небам, палётамі трызняць,
Да звыклай зямлі апусцілі.
З небам знаёмы па лужах —
Куляюцца ў неба праз спіны...
Жанчыны іх кормяць бацвіннем,
Іх б’юць хлабысцінай жанчыны.
А ім хоць бы што... Калі нават
Радня іх у вырай спяшае —
Скубуць на дажджы яны траўку
І нават галоў не ўзнімаюць.
Навошта ім вырай далёкі —
Дарога ж іх можа скалечыць,
А тут у іх хлеў будзе цёплы
І паранка толькі што з печы.
Гагочуць, валлё набіваюць,
Пра неба забыліся, мусіць...
Якія ж вы, ўрэшце, бяскрылыя,
Хаця і крылатыя, гусі...