«Белая варона» — кажуць пра тых, хто «не ўмее жыць».
Трывожна ў небе крыляе
Чародка белых варон.
У іх вачыма страляюць,
Рагочуць ім наўздагон.
На іх паказваюць пальцам,
Злуюцца нават на іх—
Навошта, маўляў, выдурняцца
І родзічаў ганьбіць сваіх?
Былі б, як усе вароны—
Чорныя, як нуда.
А белыя — незаконна,
Белыя — нешта не так...
Да чорных мы ўсе прывыклі—
Ад дабра ж не шукаюць дабра —
Нашто белізна іх — як выклік,
Ну, што яны ўсё мудраць?!
«А можа, да сонца ляталі—
Ад промняў злінялі там?»
«Ну, што вы — таксама сказалі!
Якое тут сонца вам!»
Вось бачыце, як нялёгка
Белай варонаю жыць,
Вось так у аблоках высока
Над звыклым гуртам кружыць...
І ўсё ж сёй-той спачуваў ім —
Як чародцы гэтай сваяк...
Такі ж дзівак нечуваны,
Гэткі ж чуллівы, як я...