Чаго дамогся — не цікава,
Што збылося — драбната.
І слава, што была ласкавай,
Нібыта лашчыцца не так.
А мы праз славу, ды праз тую,
Зноў прагнем нейкіх новых дзіў —
Незадаволена прастуем
Шукаць, дзе шчасце нерастуе,
Дзе лёс нам радасць нарадзіў.
Бо нас хвалюе толькі тое,
Што недасяжнае якраз
І што, як промень, залатое,
На небасхіле дражніць нас.
А дасягнеш — і ўсё збудзённіць:
Бы попел сеў на вугалёк.
Паблякне ўсё, што яшчэ сёння
Святочна вабіла здалёк.
А мы ўсё роўна прагнем свята —
Аж да апошняе мяжы.
І дамагаемся упарта,
Бо дамагацца — значыць жыць!