Чаму мяне ў снах
Апошнім часам так даймаюць цягнікі?
Усе яны,
Не пазнаючы мяне, самотнага,
Імклівяць паўз вочы, не спыняючыся.
А калі і спыніцца каторы —
Дык усё роўна
Усе дзверы ў ім наглуха пазачыняныя,
Усе вокны шчыльна пазавешаны —
Паспрабуй сядзь!
І я зноў
Астаюся адзінокі на якімсьці незнаёмым і чужым
Паўстанку...
І гэта якраз тады,
Калі мне абавязкова трэба
Некуды ехаць,
Альбо — і таксама абавязкова!—
З далёкай далячыні
Вяртацца дадому...