Невясёлае птаства гамоніць наўкола,
Абмяркоўвае выраю сумныя планы:
Час, напэўна, ляцець — лапкі ржэўем скалолі,
Па лістах ды па пнях дождж бубніць несціхана.
Толькі хітрая восень не хоча застацца
У палях апусцелых без шчэбету птушак.
І яна для падману бярэцца за працу —
Лісце з дрэў абтрасае і полымя тушыць.
Павуцінай іржэўнік замотвае колкі,
І слатою мякчыць пачынае дарогу,—
Можа, птушкі пабудуць з ёю хоць колькі,
Можа, ёй заручыцца з дажджом дапамогуць.
Пачакаць ці ляцець? Каб рашыць гэту справу,
Заспрачаліся птушкі на ўзлётным парозе.
Птушкі, любыя! Тут пасварыцеся нават,
Толькі дружна жывіце ў далёкай дарозе.