Хоць продкі здаўна мае хрышчоныя,
Ва мне язычнік не памірае,
Калі ўсе графікі я ламаю
І цягніком ці нават трамваем
Спяшаю ў храмы свае зялёныя.
Там станаўлюся я мнагабожцам —
Мне трэба многа чаму пакланіцца:
Лясной крыніцы —
з яе напіцца,
Лісту, суніцы,
грыбку, травінцы
І сонцу.
Як продак, я спавядаюся дрэвам,
Прашу ў сонца я ўраджаю,
Хоць сам не сею і не збіраю,
Апроч лірычнай,
нідзе не маю
Дзялянкі выкарчаванай пасеву.
Стаю, укленчаны.
Чую, мамант,
Той, што ў паганскае яшчэ ранне
На продка рынуў, скубе старанна
Траву.
Я чую яго дыханне —
Аж вецер ходзіць між валасамі...