О, як мяне стаміла ты, каханне!
Дантэ
Яна даўно, даўно Хрысту
Сябе захоўвае старанна...
Каб на яе ніхто не глянуў —
Мужчын абходзіць за вярсту.
Сівенькая
ў сівых мурах,
Ад жаніха чакае вестак —
Хрыстова тупае нявеста
Па пустаце манастыра.
Не бачаць вочы.
Кій прыціх
У пальцах скручаных.
Штовечар
Хрыста чакае ўсё старэча...
дзе ты, прывідны жаніх?
Цябе ж усё яшчэ няма.
І ведае:
ужо не будзе...
Таму і нудзіцца па людзях
Яе халодная зіма.