Ці бачылі вы, як камень
Паступова пачынае разумець сваю годнасць,
Пачынае разумець сябе...
Ён, нібы распранаючыся,
Скідае з сябе лішні груз,
Што абмяжоўваў яго ў стагоддзях;
Ён скідае з сябе,
Як сарочку уціхамірвання,
Спакой застылай бясформеннасці.
І вось —
У невыразных пакуль контурах
Натужліва ажывае роздум.
Яшчэ год, яшчэ два —
І, асветлены чалавечаю думкаю,
Ён натхнёна і горда
Закідвае галаву над планетамі і стагоддзямі...
Вы бачылі, якімі маленькімі ля яго
Выглядаюць стомленыя скульптары?..