Блукаю, ўсхвалёваны нечым,
І чую прыглушаны шорах —
Штосьці рыхтуе вечар,
Збіраючы шэры морак.
Пераймаю вячэрнія цені,
Бы ягнят,
што вяртаюцца з поля.
Лаўлю цішыні трымценне,
Хвалююся, як ніколі.
Не кідаю зялёнай вахты
І бачу:
як продкі на веча,
Дрэвы — зялёныя яхты —
Сплываюцца ў ціхі вечар.