У лесе мы з табой.
І блізка хоць,
аднак
Якая ўсё ж недасягальнасць — твае вусны!
Цнатлівасць лесу,
памажы ты нам...
А за кустом сучок, як промень, хруснуў...
Зачырванелася ты сарамліва ўся.
Пытаюся — чаму?
Сумелася і шэпчаш ціха:
— Ты ведаеш...
Ты ведаеш...
Ну, як табе сказаць?..
Там заяц па...
пацалаваў зайчыху...