Быў у неграў маленькі і цесны свой храм —
Не павярнуцца ніяк у ім.
І сказалі белыя чорным: «Мы лепшы збудуем вам
І Бога свайго дадзім».
Быў у неграў маленькі і цесны свой храм —
Ад яго засталася спазма тугі,
А белыя чорным, узнятым да Бога, рукам
Падсунулі храм другі.
І ўсё ззяла, усё аж іскрылася там
Белізной невядомых трывог,
Але чорным патрэбен быў чорны храм
І чорны таксама Бог.
І стаяў, і маўчаў — халодны, як сплін,
Гэты склад невядомых кадзіл,
Але негр не ў яго, а ў цёплы ўспамін
На маленне сваё хадзіў.
І дзівіліся белыя: храм, нібыта букет,
Толькі негры — ні на парог...
І ўзагналі сілай на белы і слізкі паркет
Статак чорных пужлівых ног.
Не паверылі негры ўсё роўна вачам,
Спавядаць белы Бог іх не змог,
Бо чорным патрэбен быў чорны храм
І чорны таксама Бог.
І яны знайшлі свайму Богу жытло —
Збудавалі храм пад зямлёй,
А маліцца хадзілі ў яго праз дупло,
Каб не выдаць тайны сваёй.
Адкрываліся пастарам там, як сябрам,—
І знікаў з іх вачэй спалох,
Бо там звыкла атульваў іх чорны храм
І чорны ўсміхаўся Бог.