Даўно ўжо тое мінула,
сягоння так не бывае,
Сягоння так не бывае
і заўтра сатчэцца іначай.
Над хворым, збалелым дзіцяткам
шчыруе бабуля сівая
І шэпча, нібыта плача,
у веры святой і гарачай:
— Трасея, Агнея,
Хрыпунея, Халадзея,
Выйдзі, дакука,
Паздароў унука...
Даўно ўжо тое мінула,
сягоння так не бывае,
Сягоння хвароба ўжо іншая
і клопат таксама іншы.
Нібы перад нейкаю згубай
цішыня маўчыць, як нямая,
Толькі шчоўкае дзесьці нейтрон —
быццам кропля капае ў цішу.
Сягоння зямля захварэла —
грудзі забіты трацілам,
Яна кашлянуць баіцца —
каб не разляцецца на часткі...
Ах ты, бабуля, бабуля,
можа б, як ты упрасіла,
Каб да тваіх хоць гадоў дажылі
наіўныя сёння дзяўчаткі.
— Бамбея, Снарадзея,
Атамея, Нейтрынея,
Свет, я цябе малю —
Паздароў зямлю!
Не, бабуля тут не паможа.
Сягоння — ужо не ўчора.
А заўтра ў чаканні трывожным
падцяла збялелыя губы.
Уцякаць нам з зямлі няма куды
ў прадчуванні сусветнага гора,
І толькі, як меч, пытанне:
«Што з табой, свеце наш любы?»
— Людзея, Нарадзея,
Краінея, Планецея...
Дзе я?
На-дзе-я-я!