Для радасці ўрачыстай на зямлі
Зусім нямнога — і нямала! — трэба:
Галінку пасадзіць ласкава ў глебу
І жыватворным сокам наталіць.
Затым плады настойліва спяліць,
І дыхаць чыстым сінямройным небам,
І лашчыць вокам светлыя ад хлеба
Такія спаконвечныя палі.
І радавацца пры суладдзі гэткім
Дамоваю святой пчалы і кветкі,
Рэжымам працы і спакусы іх.
Як вусны, кветка дотыку чакае...
Не адганяй і ты вачэй маіх —
Травой траву ніколі не стрымаеш.