Пчала за ўзяткам рупна паляцела,
І птушка мільганула каля дрэва,
І песня увінцілася ў блакіт,
А я адзін стаяў паміж прастораў
І вечнаю будоўляй любаваўся...
Ага, ага, спачатку толькі гэтак:
Не парушаючы закон геатрапізма
(Карэнне — ўніз, галіны — строга ўгору)
Расці і будавацца. Трэба помніць,
Што крона размяркоўвацца павінна
Заўсёды па акружнасці ствала
Разумна, раўнамерна. Трэба ведаць
Усе сістэмы жыццядайнасці будынка
Павінны безадказна працаваць:
І скарыстання сонечнай энергіі,
І тэрмарэгуляцыі, і сілкавання,
І цеплаізаляцыі. І трэба не забыцца
Разлічыць лакальнае напружанне
На кожную галінку. Бо, да прыкладу,
Вось тут калісьці плод вялікі выспее
(Адкуль вядома? Дойлід мусіць ведаць!)
І каб ён не зламаў галінку,
Яе адразу трэба ўмацаваць.
Адсюль нахоплівацца часта будзе вецер
(І гэта зноў жа дойліду вядома!),
А каб ён не перакуліў будову,
Нагою ў дол мацней трэба ўперціся,
Паставіўшы карэнішча наперад. А яшчэ,
Як здарыцца бязлітасная засуш
(Ага, і гэта дойлід добра ведае —
І год, і месяц можа прадказаць),
Дзе браць ваду? І ён карэнне
У самыя глыбокія пласты выводзіць
І кансервіруе — няхай пакуль чакаюць,
Калі той спёкі зваліцца пара.
Усё павінен дойлід прадугледзець!
Як з шэрае зямлі, нябачнага паветра
І залацістых сонечных праменняў
Знойдуцца чырванабокі яблык,
Зялёны ліст і кветка шматкалёрная
І загайдаюцца у ветра на руках...
Пчала назад — з узяткам — паляцела,
І птушка — з кормам — у гняздо вярнулася,
Скружылася, нібы лісток, з нябёсаў песня
І села на галінку, склала крылы...
А я стаяў і, як зачараваны,
Будоўляю дзівоснай любаваўся,
Глядзеў, як дрэва — вопытнейшы дойлід —
Узводзіла само сябе.