— Бачыш, дожджык па лузе здалёку ідзе,
Дажджанятак за рукі з сабою вядзе.
— Дзе?
Дажджаняткі? То ж буйныя кроплі.
Уцякайма, пакуль не прамоклі!
— Глянь, вунь жыта паклоны б’е дожджыку
ў пояс,
Што ён колас яго абмывае і поіць...
— Во як?
Ты паблытала ўсё на свеце:
Жыта проста гне вецер.
— Канапаціць шпакоўню спяшаецца шпак,
Памагаюць і дзеткі ў працы сяк-так...
— Як?
Ты не бачыш нічога, галуба,
Шпак жа чысціць — дый толькі! — дзюбу.
— Чуеш, нехта па дрогкім драўляным мосце
Так грукоча — спяшае ўцячы ад кагосьці...
— Штосьці
Я не бачу, не чую нічога,
Апроч грому — мокрага, злога.
— Ну й гарэза ж ён, дождж, цалавацца так хоча!
Вусны нашыя лашчыць, заглядвае ў вочы...
— Скончы!
Стой адна, на дажджы я стаяць не згодны,
Бо тут кожная кропля — як цвік халодны!