Дываны выбіваюць зацята — нібыта малоцяць,
Густа плямы цямнеюць на белым
на снежным пуху.
Мне ж здаецца,
што недзе і зараз распускаецца лотаць,
Толькі я да яе дацягнуцца ніяк не магу.
Я высока, на восьмым паверсе,
гняздо сваё маю,
На ўзроўні палёту птушынага
і ПО-2 — даваенных стракоз.
Самалёты ж цяпер
гэтак нізка ужо не лятаюць,
Яны ўсе перабраліся вышай —
да самых захмарных нябёс.
Між аблокаў жыву. І з балкона, бы птушка,
За зямлёй назіраю,
за людзьмі неспатольна сачу.
І мяне, як на крылах, пачынае ўжо гушкаць,
І здаецца мне, быццам я з птушкамі побач
лячу.
Мы ляцім над зямлёй,
і нам хораша ў гэтым палёце,
І мільгаюць пад намі дарогі,
нам насустрач вёскі бягуць.
І ўжо вунь, нібы сонца,
праз снягі праразаецца лотаць,
І здаецца, вось-вось да яе дацягнуцца змагу.
Толькі раптам
як стрэлы залопалі за небакраем,
І палёт мой, як ветразь без ветру, ачах...
Я вярнуўся назад.
Дываны пада мной выбіваюць —
Плямы пылу на снезе парушыняцца зноў у
вачах.