Дзе нас чакаюць сцежкі і бары,
Узяўшыся за рукі, мы з табою,
Як прывіды, шчаслівыя абое
Ідзём, і нам не трэба гаварыць.
За нас гавораць зоркі угары,
Гавораць нашы вочы з цішынёю,
Гавораць нашы рукі між сабою,
І іх ніхто не зможа пасварыць.
Мы, здзіўленыя, разам адкрываем:
Фасфарасцыруе казюрчына любая,
Шукаючы каханага хутчэй.
У цемры і тваё святліцца цела
І белатой сваёю — белай-белай —
Асвечвае спакусна змрок начэй.