Дзе сцежкі ведаюць цябе адну,
Хачу пасябраваць з тваёю казкай,
Твае лугі зялёныя і краскі
Да грудзей шчымліва прыгарнуць.
Мае гады далёкія вярнуць
З юнацкай, летуценістай папаскі.
Пяшчотай перапоўнены і ласкай,
Цябе галубіць, як сваю вясну.
І ўсё ж... Не высвятляючы прычыны,
Дазволь вярнуцца ў восень мне маю,
Дзе ветры ўсё задумлівей пяюць.
Ты ж зноўку мрояй зробішся нявіннай.
І я успомню чысціню тваю,
Калі мая закончыцца сцяжына.