Даўно-даўно, яшчэ вясною,
Ён узляцеў на гэтае дрэва,
Сеў спаміж лістоў
І, нібы свой, быў сярод іх шчаслівы:
Весяліўся з імі і сумаваў,
Смяяўся і шаптаўся.
Незаўважна прайшло лета.
Завятрылася восень.
Абляцелі ўсе яго новыя сябры —
Лісты,
А ён адзін застаўся на мокрай
І голай галінцы —
Не ведаў, што восенню
Трэба разлучацца з ёю,
І яшчэ не разумеў,
Каму трэба быць верным —
Дрэву ці лістам.