Мой бацька быў як зросшыся з канём
І, хоць ішоў па баразне за плугам,
Сам плуг цягнуў. Таксама і калёсы
Усцягваў на пагорак — стомлены, змакрэлы,
Ён напінаўся болей за каня,
Шукаў нагой зручнейшае апоры,
І дыхаў цяжка, і спяшаўся так,
Нібы ягонай пугай іх абодвух
Хтосьці невідомы падганяў.
З канём, здаецца, ён не разлучаўся,—
Хіба што еў асобна, а ваду
З адной ракі з ім піў, з той самай аблачынкі,
Што люстравалася ў нятоптанай вадзе,—
Адна на двух. Пароўну
Абодвух аблівалі іх дажджы,
Сушыла сонца, ветры прасавалі —
Аж пара туманілася вакол.
Сляпні ім, потным, дакучалі. Заедзь
У вочы лезла, а яны
Не разлучаліся ніколі — ўсё аралі.
І жаўрукова песня ім на спіны
Падала і разбівалася — званочкі
Скочваліся, быццам пацеркі, ў барозны:
На жаўруковай песні, як на шчырым гноі,
Рос, кажуць, дужа добры ураджай.
І я з маленькім, танканогім жарабяткам
Пасвіўся на поплаве. Як хораша і бесклапотна
Падбрыкваць нам было пад сонцам на выгодзе,
Не думаючы ні пра што. І мы таксама
Павінны з ім былі зрасціся і па часе
З’яднацца у адно. З якой надзеяй
На нас глядзелі бацька мой і конь,
Конь, стомлены плугамі і гадамі.
І ўсё ж мы не зрасліся — воля лёсу!
А жарабятка — брат мой і таварыш —
Тым часам выбралася ў добрага каня.
Конь плуг цягнуў і вёз у пуню сена,
Снапы падвозіў з поля к малатарні,
І ўсё глядзеў, і ўсё мяне чакаў,—
Каб аб’яднацца з братам у адно...
Не дачакаўся — не пусціў мой горад,
Конь, мусіць, у чаканні састарэў,
Напэўна, недзе на барознах ці на лузе,
Падмяўшы пахкую, як лета, канюшыну
Ці ўжо набраклы восенню бульбоўнік,
Апошні раз зірнуў з тугой на сцежку
І сціх каля неперспектыўнай нейкай вёскі
(Што ж, конскі век каротшы за людскі).
А я астаўся — як адзін з блізнят,
Не спраўдзіўшы вялікую надзею
І бацькі, і каня. І вось цяпер,
Калі мне дужа зімна раптам стане,
Я, быццам вінячыся, грэюся маленствам
І ўспамінаю луг, як свет, шырокі,
Дзе мы дзяцьмі гулялі з жарабяткам,
Успамінаю бацьку, што заўсёды
Быў зросшыся з канём...