Гады твае ў снег паўмярзалі,
Ссівеў ты, нібы Антарктыда,
Дзе людзі, нібы сталактыты,
Сябе ля завей сагравалі.
Хоць думкі твае адчувалі,
Што прыйдзе свабода, як выдых,—
Гады твае ў снег паўмярзалі,
Ссівеў ты, нібы Антарктыда.
Калі ж табе крылы прыслалі,
Ляжалі яны без патрэбы —
Далёкім здавалася неба,
Бо крылы ужо не ўзнімалі —
Гады твае ў снег паўмярзалі.