У горадзе, у вечаровых прыцемках
Ёсць доўгія, як вечар, галерэі —
То галерэі вуліц.
Штодзень тут абнаўляюцца карціны,
Падсвечаныя хатнім асвятленнем
У рамках вокнаў.
Вунь, бачыце, эцюд «Каханне»:
Заціхлі ў шчырым пацалунку вусны —
Не спудзьце іх, ханжы!
А вось на ложку маці з немаўляткам:
Яна сябе даўно закалыхала ўжо;
Дзіцё ж яшчэ не спіць...
О, ўсплеск натхнення! Бачны толькі рукі,
Як хлеба чорнага два ўпечаныя боханы,
То праца на стале.
І раптам профіль мудрасці і думак...
Пра што задумаўся ты, неспакойны Фауст,
Забыўшыся на чай?
Тут — сын даўно чакае бацьку з працы:
Ён прынясе малому многа казак,
А з імі — сон.
Вось гэтую карціну я дапоўню
І ў яе, нібы ў гняздо птушынае,
Сам увайду:
Бо ў тым акне — мой сын.