Гэтулькі славы!
Я не бачыў, можа, адвеку,
Каб гэтулькі славы, ды ўсё аднаму чалавеку.
Вадаспад тае славы
падае,
падае градам,
А ён увагнуўся і скурчыўся —
маленькі пад тым вадаспадам.
Хвалі наўкол —
вяршынь не дастаць рукою,
Такія віры —
засмокчуць ураз з галавою.
Нябачна нідзе берагоў —
адно толькі пеннае мора.
Паводка такое славы
ў берагі ўваходзіць не скора.
Плёскаюць хвалі высокія
ў гэтай вадзе каламутнай,
Быццам апладысменты.
А болей нічога не чутна.
І мне неяк робіцца страшна,
бо мне напраўду здаецца,
Што вадаспад гэты можа
галоўнае выплюхнуць —
сэрца...