Здаецца, ўсё па-летняму было:
Па-летняму і сонца шчыра грэла,
І луг у промнях зыркіх за сялом
Свяціў сваёй чупрынай парыжэлай.
Ды раптам ліст сарваўся —
ўніз,
уніз,
Бы ў сне, скружыў на ссохлае націнне.
Яшчэ...
Яшчэ...
Трапечацца, павіс
Наступны на танюткай павуціне.
Зірнеш назаўтра — вецер-прайдзісвет
Пажоўклыя лісты іржышчам коле,
Куды ні ступіш,
за табою ўслед
Шуміць,
шарсціць,
шаргоча наваколле.
Праходзяць дні...
І вось лісток адзін
Вісіць на ветры, мокры і гаротны...
Зляцеў і ён...
І тут спаміж галін
Прасыпаўся пушок-сняжок халодны.
Ён сыпаў дзень,
другі,
пакуль не змог
Паназмятаць сумётаў ля парканаў.
Укрыў зямлю,
капец
і сена стог
І нават у падстрэшнікі заглянуў.
Ён шчодра сыпаў цэлую зіму
На палазню,
на след зубчатай шыны.
Аднойчы ўсе здзівіліся яму,—
Бы ўлетку, пахлі росамі пушыны.
Падзеўся дзе калючы холад іх,
Яны ў садах п’янілі закаханых
І маладзілі ўдумлівых старых,—
Пялёсткі ўсіх вялі у сіні ранак.
Прайшло і гэта.
Толькі па начах
У жыта часта звальваліся зоры,
Трымаліся у яблынь на плячах
Антоны,
каб не шпокнуцца ў разору.
Ды падалі ў бульбоўнік, білі ў дах,
І з коласа цякло,
як слёзы, зерне,
Камбайнерам не спалася —
шкада,
Што дарагіх зярнят ужо не вернеш.
….......................................................
Спяшаемся з вясны у лета мы,
Зімою веснія ўспаміны грэем.
Не бачым і на сходзінах зімы,
Што год мінуў...
Што мы, сябры, старэем..