Балада ўсіх славян. XV стагоддзе
Ссекліся аддана
З ворагам славяне.
Раніца — як рана,
Поле — бы ў тумане.
Ноч была няўлежнай —
Ветранай, дажджлівай:
Рыцарам жалезным
Слізка асабліва.
Нібы ў кузні, звоняць
Коп’і і сякеры.
І сцягі з пагоняй
Зацкавалі звера.
Клінам войска гордым
На багной паляне
Расшчапляюць ордэн
Рыцарскі славяне.
Каб было вядома,
Дзе свае яскрава,—
Па пучку саломы
Пачапілі славы.
Ордэн ціха вяне,
Тонуць воі ў твані...
І куды ні глянеш —
Скрозь адны славяне.
Горача ў жалезе —
Гэтак смажыць ліпень!
У балота ўлезеш —
І яно, як кіпень.
А славянам лёгка
Без жалезнай стомы...
І як згледзець вокам —
Скрозь пучкі саломы.
Рыцары цяжкія
Тонуць — не узняцца.
Як сабакі кія —
Помсты так баяцца.
Сталі на калені
(А ішлі пыхліва!),
Літасці — не меней —
Просяць палахліва.
І ўсё далей, далей
Ад вазоў сваіх жа,
Што ў палон забралі
Разам з іхнім крыжам.
Ведалі і самі
Той закон спрадвечны —
Побач з ланцугамі
Здавацца небяспечна.
А ў вазах схавана
Ланцугі звінелі:
Іх «дарыць» славянам
Крыжакі хацелі...