І прыйдзе смутак нечакана,
Падсядзе ціха да цябе;
І у абдымкі, госць нязваны,
Бы лепшы сябра твой, зграбе.
І ты сядзіш — не павярнуцца,
Клянеш даверлівасць сваю.
Не для цябе ўжо там смяюцца,
Не для цябе ўжо тут пяюць.
Затое — вырвешся на волю —
Зноў весялішся, як дзіця,
І ловіш, радасны да болю,
Малыя ўсцешынкі жыцця.
Ідзеш у свет — як на малебен,
І ўжо зусім не помніш зла...
Таму і смутак нам патрэбен,
Каб радасць большаю была.